Rozdział 22 ~ "Wiem więcej niż ci się wydaje!"

- Uuu.. Cięta riposta Cyśka!- powiedział machając sobie przed nosem ręką Reus.

- Tak, tak. Oklaski dla mnie.- wyszczerzyłam się.

- Nie bądź taka do przodu, bo ci z tyłu zabraknie.

- Rudzielcu... Mam dla Ciebie wierszyk....- klasnęłam w ręce
- No słucham...- powiedział od niechcenia. Wstałam.
- Kochany Marco...

Nie chcę serca twego.

Bo masz serce kochane.

Szmatami wypchane.

Kijem podarte.

I guzik warte.

Masz w sobie zero moralności.

Na twój widok dostaje mdłości.

Moje serce od ciebie umyka.

Jak stara klapa od śmietnika.- zakończyłam i ukłoniłam się

- Wujek Google pomógł?- zapytał ledwo powstrzymując śmiech

- Noo... Teksty biorę dokładnie z tego samego źródła co ty!

- Taa... Ja nie korzystam z Google, tak jak ty!- wyszczerzył się

- Eee...- zacięłam się. Zbytnio nie wiedziałam co powiedzieć.- Przepraszam.- powiedziałam unikając spojrzenia Marco. Zrobiło mi się trochę głupio, no ale to on zaczął.

- Nie, no spoko. Jakoś szczególnie nie wziąłem sobie tego do serca.- uśmiechnął się.- Ale... Jakaś nagroda chyba mi się należy?- zapyta.l zbliżając się do mnie

- Co znów wymyśliłeś?- zapytałam wywracając oczami

- No, ten...- wskazał na swój policzek.

- Ludu...- zawyłam i zbliżyłam się do blondyna. Zawahałam się, ale w końcu on nie gryzie... Chyba! Kiedy byłam już wystarczająco blisko blondyna, cmoknęłam go w polik.

- Pasuje? Ja za chwilę wracam!- uśmiechnęłam się i ruszyłam w stronę łazienki. Jakiś czas później- w końcu nie liczę ile czasu spędzam w łazience- zeszłam do salonu, gdzie przy stoliku stał Marco z MOJĄ komórką w ręku.

- Marco...- wypowiedziałam imię blondyna, na co ten wzdrygnął i odłożył telefon na stolik

- Yyy... Przepraszam.- odparł rozkojarzony- Wiesz... Ja muszę już iść.- zamotał się i ruszył w kierunku drzwi

- Ejejejj, nie tak szybko!- podbiegłam do niego, łapiąc za rękę

*Marco* 

Po tym jak Błaszczykowska poszła do łazienki, ja wyjąłem płytę z DVD i włączyłem coś w Tv. Nie minęła sekunda, a usłyszałem dźwięk wydobywający się z telefonu Marceli. Podszedłem do stolika, na których leżał telefon blondynki. Cholernie kusiło mnie, żeby odczytać tę wiadomość, ale nie wypada. W końcu to jej telefon. Na wyświetlaczu widniało kilka cyferek, tworzący numer telefonu. Czyli Błaszczykowska nie zna nadawcy!? Okey, raz się żyje! Rusz się...- poganiałem się. Byłam tak bardzo, cholernie ciekaw tego co widnieje, w wiadomości... Przez chwilę walczyłem sam z sobą. Odczytać czy nie!? Odczytać czy nie!? W końcu ciekawość wzięła górę...

Ale tego co tam zobaczyłem... kompletnie się nie spodziewałem! Ta wiadomość... Ona mogła zepsuć to co jest pomiędzy mną a Marceliną. A nie chciałem tego! Stałem tak i "lampiłem" się w ekran telefonu. Zależy mi na niej! Nie chcę, żeby była dla mnie tylko przyjaciółką! Chcę, żeby była kimś więcej..!

- Marco...- usłyszałem swoje imię wypowiedziane przez Marcelinę, na co wzdrygnąłem i odłożyłem komórkę na jej wcześniejsze miejsce

- Yyy... Przepraszam.- odparłem rozkojarzony- Wiesz... Ja muszę już iść.- zamotałem się i ruszyłem w kierunku drzwi

- Ejejejj, nie tak szybko!- blondynka podbiegła do mnie, łapiąc za rękę

*Marcelina*

- Ejejejj, nie tak szybko!- podbiegłam do niego, łapiąc za rękę- Czekam na wyjaśnienia!- powiedziałam stanowczo. Chłopak spojrzał na moją komórkę, a później na mnie. Posłałam mu pytające spojrzenie..

- Dostałaś sms-a. Nie chciałem go odczytywać, ale tak wyszło.- powiedział, a ja ruszyłem do stolika- Poczekaj!- złapał mnie za rękę i obrócił przodem do siebie- Obiecaj mi, że ten sms nic pomiędzy nami nie zmieni!- spojrzał na mnie wyczekująco. Ale o co w tym wszystkich chodzi do jasnej Anielki!? Może mi ktoś wytłumaczyć!?

- Obiecuję.- powiedziałam i ruszyłam do stolika. Będąc już przy nim, złapałam za telefon i odblokowałam. Na wyświetlaczu pojawiła mi się niekrótka, ale też niedługa wiadomość. Odczytałam:

"Przepraszam... Wiem, że cię źle traktowałem... Że cię skrzywdziłem. Ale kocham cię. Teraz to wiem. Uświadomiłem sobie to po czasie. Niestety. Przepraszam za wszystkie nieporozumienia, jeśli w ogóle mogę to tak nazwać. Wiem, że cię krzywdziłem, ale chciałem odzyskać. Teraz wiem, że walczyłem, ale w niewłaściwy sposób. Jeżeli kiedykolwiek mi wybaczysz... Dziękuję! Pomimo wszystko kocham... Patrick <3"

Kiedy czytałam tę wiadomość nie wiedziałam co myśleć. Czyżby Patrick się zmienił!? Zrozumiał, że źle robi!? Z tego sms-a tak wynika. W tym momencie miałam kompletną pustkę w głowie i tysiące pytań, na które nie znałam i nie potrafiłam znaleźć odpowiedzi. Usiadłam na kanapie, nie wiedząc co z sobą zrobić. Siedziałam tak i myślałam nad sobą, Patrickiem i Marco dobre kilka minut. "Ocknęłam" się dopiero, gdy blondyn usiadł obok mnie.

- Ten sms, Patrick nic pomiędzy nami nie zmieni.- poinformowałam piłkarza i przytuliłam się do niego

- Wrócisz do niego?- zapytał z nadzieją w głosie

- Nie.- odpowiedziałam krótko- O której macie trening?- zapytałam zmieniając temat, iż tamten za bardzo mi nie odpowiadał. Marco spojrzał na zegarek, wiszący na ścianie.

- O cholera! Gdzie Kuba?

- Szczerze powiedziawszy to nie wiem. Ale chyba na górze.- przyznałam- Kubaa!- wydarłam się. Zero odpowiedzi- Chyba go nie ma..

- Ahaa... Będę się zbierał.

- Nie przeszkadza ci, że się tak wydzieram!?- zapytałam, bo bardzo mnie to ciekawiło, a jednocześnie dziwiło

- Jakoś niespecjalnie.

- Chociaż jeden!- skwitowałam

- No widzisz...- miał zamiar kontynuować, lecz przerwałam mu

- Jutro macie ten mecz z Herthą Berlin?

- No tak. Przyjdziesz??

- Może na trybunach nie będę, ale przed telewizorem owszem.

- Będziesz...

- O ile dobrze wiem, to Kuba wszystkie bilety już rozdał.- powiedziałam ze smutkiem

- A ja? Przecież mogę ci dać.

- No niby możesz, ale ty masz swoją rodzinę, przyjaciół...

- Właśnie jesteś moją przyjaciółką i mam prawo dać ci bilet.- uśmiechnął się na ten kuszący sposób! "Nie, nie nie! Ogarnij się Marcela!"- skarciłam siebie w myślach

- A trening? Spóźnisz się!- poganiałam go

- Ooo, wyganiasz mnie!?

- Skądże. Nie chcę tylko żebyś biegał karne kółka, co masz w zwyczaju z resztą..- zaśmiałam się

- Dużo o mnie wiesz...- skinął głową

- Wiem więcej niż ci się wydaje!- wstałam

- Jedziesz ze mną? Kuba już chyba pojechał.

- Jeżeli mogę to okey.- uśmiechnęłam się- Pada?- zapytałam spoglądając na okno- Pada!- sama odpowiedziałam sobie na pytanie, co wywołało śmiech u Marco. Wolnym krokiem podążyłam do przedpokoju. Będąc już w nim, z wieszaka zdjęłam skórzaną, czarną kurtkę i odwróciłam się, żeby zawołać blondyna. Jednak... To troszkę nie wyszło. Piłkarz siedział na kanapie, tak jak siedział. Popatrzyłam trochę na niego, zatapiając się w myślach. Dopiero, kiedy "ocknęłam się" zobaczyłam, że Marco nie ma już na kanapie. Nie wiem jak on to zrobił, ale jakoś musiał. Po chwili poczułam jego ręce na mojej talii. Odwróciłam się w jego stronę, iż stał za mną.

- O czym myślałaś?- zapytał cały czas obejmując mnie

- O tobie.- uśmiechnęłam się, kładąc ręce na jego klatce piersiowej

- O mnie?- zapytał zdziwiony przyciągając mnie do siebie

- Yhm...- przyznałam

- Hmm... Ciekawe!

- Baaardzo.- przyznam szczerze, że spodobała mi się "gra", w która "bawię się" z Reus'em. Ma poczucie humoru, ale kiedy trzeba być poważnym takim też jest. I to mi się w nim podoba...!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej! Znów jestem z Wami!

Tak jakby!

Co do rozdziału! 

Mam nadzieję, że nie zawiodłam co do wierszyka.

Ja i Malinowa Mamba wymyśliłyśmy go. Był on przeznaczony do mojej siostry ciotecznej, ale postanowiłyśmy, że użyję go również w blogu.

Trochę śmiechu... Troszkę powagi... I Patrick! 

Szczerze mówiąc to wierszyk i rozdział mi się podoba! Nie wiem jak wam!

Liczę na Wasze opinie w postaci komentarzy!

Całuję, Kinga! ;***