Rozdział 21 ~ "Nie... Tytan lepszy!"

*Marcelina*

Biegając z Mo jak zawsze było dużo śmiechu i zabawy, przez co zbytnio sobie nie pobiegałam, no chyba, że jak uciekałam przed szatynem. Jak to my... Śmialiśmy się, wygłupialiśmy i... Uwaga! Hejtowaliśmy Bayern... Robbena... Pepe... Ogólnie wszystkich z Bayernu...

***

Weszłam do domu i pierwsze co zrobiłam to udałam się do łazienki. Wzięłam dłuuugą i ciepłą kąpiel, po czym ubrałam się i włosy związałam w kucyka, iż jest mi w nim o wiele wygodniej niż w rozpuszczonych włosach. Postanowiłam, że nie będę się malowała, bo nie mam w planach nigdzie wyjść. Zeszłam na dół, położyłam się na kanapie i uświadomiłam sobie, że nie jadłam jeszcze śniadania. Mój brzuszek domagał się jedzonka... Miałam już wstawać, kiedy do salonu wszedł Kubuś.. Ooo... Kubuś...

- Kubusiu... Braciszku, mój kochany najdroższy... Zrób swojej kochanej siostrzyczce kanapeczkę...- wyszczerzyłam się w uśmiech

- Nie! Bozia nóżki i rączki dała..? Możesz sobie zrobić sama!- walnął się na kanapę

- Powiem Agacie o pizzeri.(mówimy o sytuacji z rozdziału 8)- zagroziłam

- To se mów!- odparł wzruszając ramionami

- Agata!- krzyknęłam

- Przymknij się. Już idę.- powiedział zatykając mi ręką usta i wstał

- Weź, muszę umyć usta domestosem!- powiedziałam wycierając usta ręką

- Że czym!?

- No domestosem. Przeliterować!? D-O-M-E-S-T-O-S-E-M!

- A nie lepiej cifem?

- Nie... Tytan lepszy!

- Za tani!- powiedział i machnął ręką

- Dobra już się tu nie mądrz i idź zrób mi tą kanapkę.- poganiałam go. Kiedy Kuba znikł mi z pola widzenia włączyłam Tv i przeskakiwałam po kanałach.

- Reniferku... Z czym chciałaś tą kanapeczkę?- zapytał wychylając się zza ściany, na co ja wybuchnęłam gromkim śmiechem.

- Z serem podgrzewanym w mikrofali i na to ketchup.- uśmiechnęłam się złowieszczo.

- Okey, landryneczko.

- Jak mi weźmie na 30 sekund to go zastrzelę.- mruknęłam do siebie pod nosem. Po chwili mój braciszek wrócił i usiadł na kanapie.

- Na ile wziąłeś?- zapytałam odbierając od niego talerz

- Na 2 minuty.- uśmiechnął się

- Bosh... Co za facet!- burknęłam i zaczęłam się zajadać kanapkami.

- Opuszczam cię!- machnął ręką, po czym opuścił salon na co ja prawie poplułam się pysznymi kanapeczkami przyrządzonymi przez Kubę. Zjadłam, odniosłam talerzy do zmywarki, włączyłam zmywarkę i wróciłam na kanapę. Nie leciało nic ciekawego w telewizji, więc wyjęłam ciekawy jak dla mnie musical. Pół godziny później zadzwonił dzwonek do drzwi.

- Kubaa!- krzyknęłam

- Otwórz!- odkrzyknął

- Nie. Oglądam!

- To niech dzwoni.- powiedział już normalnym głosem. Po chwili w domu pojawi się nijaki, szanowny pan Marco Reus. 

- Dzwonek wam się chyba zepsuł.- powiedział i rzucił się na kanapę obok mnie

- Pozwoliłam?- spojrzałam na niego

- Co oglądasz?- zapytał zmieniając temat, jak to on ma w zwyczaju

- High School Musical!- powiedziałam, a wręcz wykrzyczałam to w twarz blondynowi

- Jessu... Przecież to jest takie denne!- przewrócił oczami

- Sam jesteś denny. Beznadzieja z ciebie. Weź... Taki nudziarz jesteś, że aż mi się niedobrze robi jak na ciebie patrzę.

- Uuu.. Cięta riposta Cyśka!- powiedział machając sobie przed nosem ręką Reus.

- Tak, tak. Oklaski dla mnie.- wyszczerzyłam się.

- Nie bądź taka do przodu, bo ci z tyłu zabraknie.

- Rudzielcu... Mam dla Ciebie wierszyk....- klasnęłam w ręce

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejo... :D

Na początek... Nigdy, ale to nigdy w życiu nie piszcie rozdziału z Malinową Mambą.

Z nią po prostu nie da się pisać!

Mimo, to dziękuję Ci za pomoc w pisaniu rozdziału!

Co prawda... Rozdział miał być zupełnie inny.. Ale przyszła Mariczka i co nieco zmieniłyśmy.

Marco... Hm..

Strasznie jest mi go szkoda.

Jego marzenia w kilka sekund legły w gruzach!

Tak, więc... Marco...

Życzymy szybkiego powrotu do zdrowia!

Buziaki, Kinga ;** <33