Rozdział 36 ~ Kac morderca nie ma serca.

- To prawda, ale jeżeli ci na nim zależy. A wiem to na bank to musisz walczyć o tę miłość. I jestem pewien na 100%, że on cię też kocha. A to przed Iduną było z zazdrości. Kiedy zobaczył ciebie z... jak mu tam? Mo? Jak razem się śmialiście to poczuł się tak jakby zdradzony...

- Ale przecież on wie, że ja i Mo jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nic więcej...- powiedziałam i chwilę później usłyszałam dzwonek do drzwi.- Poczekaj chwilkę. Zobaczę kto to.- uśmiechnęłam się i podążyłam na dół. Nie miałam zielonego pojęcia kto to może być. Może Agata i Kuba? Nie. Przecież jest dopiero 22.

Będąc już przy drzwiach otworzyłam i... Najmniej spodziewana osoba...

- Proszę nie zamykaj tych drzwi. Daj mi się wytłumaczyć... Wiem, że źle robiłem. A to dzisiaj przed Iduną to już w ogóle. Ale kiedy zobaczyłem ciebie z Mo nie wiem co we mnie wstąpiło. To było z zazdrości. Wiem, że jesteście tylko przyjaciółmi i nic poza tym was nie łączy, ale nie mogłem na to patrzeć. Proszę porozmawiajmy...- zakończył stojąc w moich drzwiach. Widziałam, że był pijany i że jutro już nie będzie tego pamiętał. To trochę mnie dobijało. Ale... Cieszyłam się, że tutaj przyszedł.
- Nie Marco. My nie mamy już o czym rozmawiać. Bardzo dobrze wiesz co jest pomiędzy mną, a Mo. Nie powinieneś tego mówić.- powiedziałam i ujrzałam samochód Ani. Czyli przyjechał tutaj z nią.- Jedź do domu. Impreza czeka.- dodałam i zamknęłam mu drzwi przed nosem. Oparłam się o nie i zsunęłam. Po moim policzku spłynęła pojedyncza łza. Było mi przykro, że tak spławiłam Reus'a, ale należało mu się to. Zasłużył. I choć nie było to dla mnie łatwe, spławiłam go. Wróciłam do swojego pokoju. Do Wojtka.
- Kto to?- zapytał jak zawsze ciekawski Wojtek.
- Nie ważne.- uśmiechnęłam się sztucznie i powróciliśmy do rozmowy.

- A może... Przyleciałabyś do Londynu na jakiś tydzień, dwa? Tak odpocząć, przemyśleć kilka spraw w spokoju? No i w końcu zobaczylibyśmy się na żywo.- uśmiechnął się.
- No w sumie czemu nie... Przemyślę to i dam ci znać jutro.- powiedziałam z uśmiechem...

*Następny dzień*
Obudziłam się wcześnie rano. Nie chciało mi się już spać, więc stwierdziłam, że pobiegam. Zwlekłam się z łóżka i podeszłam do szafy. Wyjęłam z niej ubrania przeznaczone do biegania i na odpowiednią pogodę. Ostatnio w Dortmundzie bardzo dopisuje. Lecz mogę się założyć, że długo ciepło nie będzie. Pewnie jutro lub pojutrze spadnie deszcz. Będąc już w łazience przebrałam się, przemyłam twarz wodą i włosy związałam w koka.
Po niecałej godzinie biegu wracałam już do domu. Odechciało mi się biegania. Dzisiaj to najchętniej cały dzień przesiedziałabym w domu i tak zrobię. Nie no. Pójdę na zakupy do centrum handlowego. Taa... Sama. Sophie dzisiaj spotyka się ze swoim chłopakiem, który przyjechał do Dortmundu od swoich rodziców.
Biegnąc poczułam czyjąś rękę na moim ramieniu. Podskoczyłam z przerażenia. Odwróciłam się i ujrzałam.... Nie było czego się bać. Chociaż...
- Czego chcesz?- warknęłam.
- Nie, nie nie. Czego ty chcesz? Od Marco? On jest mój. Tylko mój, rozumiesz? Masz się trzymać od niego z daleka, bo inaczej...- nie pozwoliłam jej dokończyć. Nie mogłam znieść tego jej piskliwego głosiku. Ugh!
- Bo inaczej, co? Nie możesz mi niczego zabronić. A poza tym nie jesteście razem. Marco może robić co mu się tylko podoba. Nie będziesz mu niczego dyktować. Jest dorosły i wie co robi. Żegnam!- zakończyłam "rozmowę" z Carolin i odbiegłam wkładając słuchawki do uszu.
Po kilku minutach byłam już w domu. Weszłam po cichutku i od razu poszłam do łazienki. Wyszłam z niej po godzinie. Owinięta ręcznikiem wyszłam z wcześniej wspomnianego pomieszczenia i ruszyłam do swojego pokoju. Stanęłam przed szafą zastanawiając się co założyć. Ostatecznie wybór padł na takie ubrania. Ubrałam się i zeszłam na dół. Zrobiłam sobie gorącą herbatę, a z racji tego, że nie chciało mi się jeść od razu podążyłam do salonu. Usiadłam wygodnie na kanapie i włączyłam telewizor. Skakałam po kanałach, aż w końcu trafiłam na przegląd sportowy. Mówili akurat o Arsenalu. Jak ja dawno nie oglądałam ich meczy. I serio. Porządnie zastanawiam się nad propozycją Szczęsnego. Może lepiej byłoby jakbym wyjechała na jakieś dwa tygodnie? Odpocznę. Przemyślę kilka spraw. A przede wszystkim spotkam się z najbliższymi. Chyba tak zrobię. Polecę do Londynu. Postanowiłam, że przy śniadaniu powiem o tym Kubie i Agacie. A właśnie jeżeli już o nich mowa to Kuba właśnie schodził po schodach.
- Hej, braciszku.- przywitałam brata uśmiechem.
- Hej.- powiedział niemrawo.
- Jak było?- zapytałam ze śmiechem. Kuba nie wyglądał za dobrze.
- I ty się mnie jeszcze pytasz?- odpowiedział pytaniem.- Łeb mi pęka.- powiedział, po czym wziął łyk zimnej wody.
- Kac morderca nie ma serca.- zaśmiałam się. Miałam niezły ubaw z brata.
- Więcej tyle nie wypije.- odparł rzucając się obok mnie na kanapie
- Tak samo mówiłeś po ostatniej imprezie.- znów się zaśmiałam.- O której wróciliście?
- Bo ja wiem...- złapał się za głowę.
- Dobra, już cię nie męczę. Idę zrobić śniadanie.- powiedziałam i ruszyłam do kuchni.

*Kilka godzin później*
W centrum handlowym spędziłam kilka godzin. Kupiłam sobie dwie pary spodenek. (1,2), Sukienkę, która od razu wpadła mi w oko. Szpilki, converse i sweterek, który od od razu mi się spodobał.
Postanowiłam, że zostawię wszystko w domu i wezmę Oliwkę na trening chłopaków, co obiecałam Agacie. Nie miałam ochoty iść na ten trening, ale czego nie robi się dla rodziny.

Po jakiejś godzinie spacerku byłybyśmy już na SIP. Chłopaki akurat biegali, czyli trening zaczął się niedawno. Zauważyłam Marco biegnącego samemu, ale kiedy mnie zobaczył... Odwrócił wzrok. Zabolało mnie to i to cholernie. Czyli, że pamiętał to co mówił wczoraj wieczorem?
- Ciociu, ciociu... Choć do Sajci.- zawołała Oliwka ciągnąc mnie za rękę.
- Już, już kochanie. Idziemy.- uśmiechnęłam się do 3- latki i ruszyliśmy do Wag's.

*Mario*
Kiedy Kuba powiedział nam o tym, że Marcela wyjeżdża do Londynu na jakieś dwa tygodnie od razu wiedziałem, że muszę to jakoś wykorzystać. Przecież wszyscy bardzo dobrze wiemy, że Błaszczykowska wyjeżdża z powodu Reus'a. Od kiedy pokłócili się nic nie jest takie samo. Reus cały czas chodzi nieobecny i nie da się z nim normalnie pogadać. A Marcela... Dokładnie tak samo jak Marco.
Widząc jak Marcela wchodzi na boisko z córką Kuby podbiegłem do Reus'a, który o dziwo biegł sam. Widzicie? Kolejny powód na to, abym mógł go okłamać. Podbiegłem do niego.
- Słyszałeś?
- Ale co?- zapytał zdezorientowany.
- No Marcela wyjeżdża.- powiedziałem tajemniczo.
- Co? Gdzie?- zadawał kolejne pytania. Wiedziałem, że tak zareaguje.
- No do Londynu. Podobno już tutaj nie wróci.- powiedziałem, okłamując swojego przyjaciela. Wiedziałem, ze nie powinienem, ale jeszcze mi za to podziękuje.
- Że co?- krzyknął.- Żartujesz, prawda?- powiedział już normalnym tonem głosu wpatrując się w Błaszczykowską. Mam nadzieję, że mój plan zeswatania tej dwójki uda się...
- Nie. Nie żartuję. Co zamierzasz?
- Nie mam zielonego pojęcia.- odparł nadal nie odrywając wzroku od swojej ukochanej.- Chyba muszę z nią pogadać. I to na serio. Dzisiaj.- powiedział, a ja wyszczerzyłem się. Tak! Będą razem! W końcu! Chyba...

*Marcelina*
Siedząc i rozmawiając z Ania usłyszałam krzyk Marco. Odruchowo przerzuciłam wzrok na niego. Nasze spojrzenia spotkały się na dłużej. Patrzył na mnie... Tak.... Tak, inaczej. Tak, błagalnie.
W tej samej chwili rozdzwonił się mój telefon. Wstałam i odeszłam kawałek. Na ekranie pojawiło się zdjęcie Wojtka. Odebrałam:
- Hej, miśku...- przywitałam przyjaciela z uśmiechem.
- No siemka. Masz czas?
- Tak. Znaczy.. Jestem na treningu, ale możemy rozmawiać.- wyjaśniłam.
- Aha, okey. I jak? Przemyślałaś moją propozycję.?- zapytał poważnie.
- Ej, wyluzuj.- zaśmiałam się- Tak, przemyślałam.- odpowiedziałam.
- Iii..?- przeciągnął.
- Zgadzam się. Dzisiaj zabukuję bilet i zadzwonię do ciebie.- oznajmiłam.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę. Tęsknię...- zawył.
- Ja też głuptasie. Spotkamy się niebawem.- odparłam z uśmiechem.
- Ciociu...- usłyszałam głos małej Oliwki i jej rączki na moich nogach. Przytuliła się do mnie.
- Przepraszam Wojtuś, ale muszę kończyć. Zadzwonię.
- Okey, narka!- powiedziała i usłyszałam sygnał, co oznaczało, że mój przyjaciel rozłączył się.
- Co się stało skarbie?- przykucnęłam do najmłodszej Błaszczykowskiej.
- Omelek śtlaśy mie potfiorami.- powiedziała robiąc maślane oczka i słodką minkę.
- Chodź. Pokażemy mu kto tu rządzi, tak?- powiedziałam z uśmiechem biorąc 3- latkę za rączkę.
- Dobźe...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Na początku chciałabym Was bardzo, ale to bardzo przeprosić.

Miałam dodać od razu jak było 15 komentarzy, ale zwyczajnie nie miałam czasu.

Miałam dodać wczoraj, ale Malinowa Mamba  wyciągnęła mnie na dwór i nie dokończyłam.

Możecie podziękować jej! =D

A Marika... Tylko się nie bulwersuj, bo złość piękności szkodzi i Mario cie jeszcze nie zechce. =D

Obiecałam i dodaję dzisiaj.

Chciałam, aby ten rozdział był dłuższy, ale wyszło tak.

Nie było sensu ciągnąc go dalej.

Dziękuję Wam bardzo za 21 komentarzy pod ostatnim postem.

To dla mnie bardzo dużo znaczy.

Jak myślcie? Marco zawalczy o Marcelę? Zrozumiał, że naprawdę ją kocha?

Zostawiam Was z tym powyżej. :/

Buziaki, Kinga ;**