Rozdział 32 ~ Nie mam zamiaru do końca życia być sam.

- Czyli to wszystko... Wszystko co było pomiędzy nami to... To była dla ciebie tylko zabawa?- zapytał z wyrzutem.

- Nie. Marco... To nie jest zabawa...

- A co? No co? Powiedz.- jego wyraz twarzy... Kompletnie inny. W ogóle mi nieznany. 

- Nie ważne.- powiedziałam nie łapiąc oddechu i odeszłam.- Wiesz, Marco...- zatrzymałam się.- Ja sama nie wiem co jest pomiędzy nami. Ale wiem na pewno.... Dla mnie to nie jest zabawa.- mówiąc to spojrzałam na niego. Stał oparty o ścianę, na jego twarzy malowały się dezorientacja, smutek i zawiedzenie... Zbiegłam na dół, gdzie w salonie na stoliku leżał mój telefon, który pozostawiłam tutaj wcześniej. Po chwili spoczywał już w mojej kieszeni. Ujrzałam karteczki i długopis na stoliku, więc postanowiłam napisać Reus'owi karteczkę. Nie wiedziałam co mam napisać, ale wiedziałam jedno. Muszę napisać prawdę.

Wzięłam jedną karteczkę i napisałam na niej: "..."

Odłożyłam długopis, a karteczkę pozostawiłam na stoliku, z nadzieją, że Reus przeczyta ją. Wyszłam z jego domu i oparłam się o ścianę. W jednej chwili zabrakło mi siły. Siły na wszystko. Nie miałam ich nawet na to, aby wrócić do domu. Odchodząc spojrzałam na okno łazienki, w którym stał blondyn.

- Przepraszam.- szepnął. Wyczytałam to z ruchu jego warg. Ruszyłam do domu, ale po drodze wpadłam na Marcela. Przyjaciela Marco.

- Ooo, cześć.- uśmiechnął się.

- Hej.- także wysiliłam się na uśmiech.

- Marco u siebie?

- Tak, właśnie od niego wracam.- odpowiedziałam. Próbowałam ukryć swój smutek, co chyba mi wychodziło.- A tobie co się zebrało na spacerki w deszczu?

- A tobie?- odpowiedział pytaniem.

- Nie ważne, paa.- zakończyłam szybko niezbyt przyjemny temat i odeszłam. Deszcz w ogóle mi nie przeszkadzał....

*Marco*

Nic z tego nie rozumiem. Po co było to wszystko? Wszystko pomiędzy nami? Ten cały cyrk!? Zwykła szopka. Myślałem, że Marcela czuje coś do mnie. Że jest inna niż te wszystkie laski. Że nie poleciała tylko na moją kasę i sławę. Po prostu myślałem, że jest wyjątkowa...

Musiałem to zrobić... Po prostu musiałem ją pocałować. Nie mogłem się oprzeć. Ale ona tego nie rozumie. Ja ją kocham. Nie mogłem pozwolić na to, abyśmy byli TYLKO przyjaciółmi. A teraz wszystko zepsułem. Po jaką cholerę ja krzyczałem!? No po co? Boże... Nie rozumiem sam siebie! Już było tyle okazji na powiedzenie Marceli co do niej czuję, a ja? Za każdym razem tchórzyłem...

Zeszedłem na dół do salonu i rzuciłem się na kanapę. Włączyłem telewizor i zacząłem skakać po kanałach, z nadzieją, że będzie coś fajnego. Po chwili spostrzegłem, że na stoliku leży jakaś karteczka, a na niej:

"Marco... Nie znałam Cię z tej strony. Rozumiem, że się zdenerwowałeś, ale nie musiałeś od razu krzyczeć. To prawda. Nie wiem co jest pomiędzy nami, ale dla mnie na pewno to nie jest zabawa. Cholernie mi na Tobie zależy i nie chcę mieć do Ciebie żalu o to co miało miejsce, bo wiem, ze po części to też moja wina. Ale chyba będzie lepiej, dla wszystkich... Jeżeli przestaniemy się spotykać.

Całuje, Marcela <3"

Nie... To nie jest prawda. Głupi żart! Ona tego nie napisała. To niemożliwe. Zależy jej na mnie? Rozumie mnie? Nie chce mieć do mnie żalu? Przestaniemy się spotykać!? Co ona sobie do cholerny myśli!? Że tak po prostu odpuszczę!? Nie... A może? Może tak będzie lepiej? Dla wszystkich? 

Zerwałem się z kanapy i chciałem pójść do domu Błaszczykowskich, jednak wychodząc wpadłem na Marcela.

- Co ty tu robisz?- burknąłem.

- Liczyłem na inne powitanie.- wyszczerzył się i przepchnął kierując się do salonu.- Widziałem twoją dziewczynę!

- Boże, ludzie! Czemu wy wszyscy bierzecie nas za parę!?- uniosłem ton głosu.

- Ejj, uspokój się.- uciszył mnie, a ja usiadłem.- To wy nie jesteście razem?

- Nie.

- To wygląda zupełnie inaczej.- stwierdził.

- Dała mi kosza, pasuje!? To chciałeś usłyszeć!?- spojrzałem na przyjaciela.

- Czyli byliście razem!?

- Nie!

- Nie rozumiem cię.

- Pocałowałem ją i chciałem powiedzieć co do niej czuje. A jeszcze wcześniej obiecaliśmy sobie, że nie będziemy się całować. Kiedy ona powiedziała, że nie, to ja wrzasnąłem na nią. No i jeszcze zostawiła mi karteczkę.- wyjaśniłem pokrótce i podałem mu kawałek zapisanego papieru.

- Grubo.- podsumował, kiedy przeczytał.

- Co ja się użalam nad sobą!? Nie będę się przejmował jakąś laską.! Dzisiaj o 20 u mnie. Idziemy do klubu.- oznajmiłem jednym tchem.

- Marco... Zależy ci na niej. Kochasz ją. Przecież to widać na kilometr. Nie spi*prz tego co jest pomiędzy wami.

- Sam widziałeś. Napisała, że lepiej będzie jak przestaniemy się spotykać. Nie mam zamiaru do końca życia być sam.

- Cholera, Reus! Walcz o nią. Stary, nie poddawaj się tak łatwo.- namawiał mnie, ale ja wiedziałem swoje. Muszę zapomnieć o Błaszczykowskiej. Poznam jakąś laskę i zapomnę o niej. Muszę...

- Jesteśmy umówieni?- zapytałem, aby się upewnić.

- No okey. Wiesz, że ja zawsze jestem chętny.- wyszczerzył się.

- Muszę odreagować.- dodałem bez większych emocji.

*Wieczór*

*Narracje trzecioosobowa*

Zastanawiał się czy dobrze robi. W końcu zależy mu na niej i nie chce jej skrzywdzić. Ale chce odreagować. Nie może zapomnieć o tym, że ona mu odmówiła. O tym co napisała. Nie wyobrażał sobie dnia bez Błaszczykowskiej. Ale jeżeli ona nie chce się z nim spotykać to on nie będzie jej do niczego zmuszał. Chce dla niej jak najlepiej. Nawet kosztem swojego szczęścia...

Siedziała na swoim łóżku rozmyślając czy dobrze zrobiła. Zależy jej na nim i to jeszcze jak. Ale nie chce, żeby wszystko działo się za szybko. Choć chyba i tak już mu pozwoliła na za dużo. Nie chciała, żeby zrozumiał ją wtedy źle. A tym bardziej, aby krzyczał. Nie znała go z tej strony. Miała go za pewnego siebie, zboczonego do potęgi entej blondyna. Nigdy nie myślała, że będzie krzyczał...

*Marcelina*

Zadzwoniłam do Sophie i umówiłyśmy się na imprezę. Chciałam choć na chwilę zapomnieć o Marco, co nie będzie łatwe. Siedzi w mojej głowie i nie chce wyjść.

Będąc już w klubie na początek zamówiłyśmy po drinku. Wypiłyśmy i ruszyłyśmy na parkiet. Przetańczyłam chyba z pięć piosenek i każdą z innych chłopakiem. W końcu dotarłam do baru, gdzie siedziała Sophie. Zamówiłyśmy kolejnego drinka, kolejnego i jeszcze jednego. I tak chyba z dwa kolejne. Po chwili dosiadł się do mnie jakiś brunet. Siedziałam akurat sama, bo blondynka poszła na parkiet.

- Hej, ślicznotko.- uśmiechnął się.

- Hej.

- Sama jesteś?

- Z przyjaciółką.- odpowiedziałam uśmiechając się lekko.

- Zatańczysz?- zapytał wstając i podał mi rękę.

- Chętnie.

Z tym chłopakiem przetańczyłam kilka piosenek. Serio! Super tańczy.

- Wyjdziemy na chwilę na zewnątrz?- zapytał wskazując na drzwi.

- Jasne.- odparłam i ruszyliśmy. Kiedy byliśmy już na zewnątrz, usiedliśmy na ławce i brunet zaczął rozmowę. Na początku fajnie mi się z nim rozmawiało, ale gdy położył rękę na moim kolenie... Zrozumiałam o co mu chodzi.

- Weź tę rękę.- strzepnęłam jego dłoń.

- Wiem, że tego chcesz...- zaczął się do mnie zbliżać, a ja oddalałam się. Powoli zaczynałam się bać.

- Nie, odejdź.- próbowałam go od siebie odepchnąć, ale ten położył się na mnie.- Nie dotykaj mnie.- powiedziałam, kiedy poczułam jego dłonie na moim ciele.

- Kotku... Wiem, że tylko na to czekałaś.- odparł, po czym wsunął rękę pod moją sukienkę.

- Zostaw mnie. Nie dotykaj.- próbowałam uwolnić się od niego, ale on jeszcze bardziej przycisnął mnie do ławki. Nie mogłam się ruszyć.- Proszę zostaw...- do moich oczu napłynęły łzy, które po chwili spływały ciurkiem po moich policzkach.

*Marco*

Bawiłem się świetnie. Mogłem się rozerwać... Po chwili dosiadła się do nas jakaś blondynka. Piękna blondynka, muszę przyznać. Ale żadna nie pobije Marceli. Fuck! Miałem o niej nie myśleć! Posiedziała trochę, pogadała, napiła się drinka i zaproponowała taniec. Zgodziłem się i ruszyliśmy na parkiet. Ale w pewnym momencie zobaczyłem ją. Co ona do cholery tutaj robi!? Po jej wyrazie twarzy można było wywnioskować, że bawi się świetnie. Nie podobało mi się to jak ten koleś ją dotykał. Jakbym mógł to bym do niego podszedł i przywalił. Nikt nie będzie dotykał Marceli. Mojej Marceli... :( A zwłaszcza jakiś nieznany facet. Po chwili zobaczyłem jak zaczynają się oddalać w stronę wyjścia. Chciałem za nimi iść, ale obiecałem sobie coś. Zapomnę o niej. Będę się bawił i zapomnę o niej. Poderwę jakąś laskę i zapomnę o Marceli.... Ale jak ja mam zapomnieć o osobie, którą kocham!?...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No i mamy kolejny!

Mam nadzieję, ze podoba się ten oto rozdział.

Pisałam go chyba z trzy razy i za czwartym mi się udało! :D

Dziękuję, dziękuję za 15 komentarzy pod ostatnim rozdziałem. Nawet nie musiałam pisać: "Następny rozdział~ 15 komentarzy!"

Jesteście po prostu genialne.

No i prawie 26 tys. wyświetleń.

Nigdy nie myślałam, ze tyle będę miała przy pierwszym swoim blogu.

Jesteście wielkie! Powtarzam! :D

Dzisiaj rozdział dłuuuższy. O wile dłuższy.

Mam nadzieję, że docenicie to. ;))

Do następnego, Kinga ;** <33