Rozdział 9 ~ "A piłka nożna to miłość..."

[Marcelina]
- Naraszki.-powiedział Łukasz

- Naraszki? Swój własny słownik tworzysz?- zapytałam ze śmiechem

- Spadaj!!

- Będzie podwójna śmierć!- skwitowałam, kiedy Kuba i Łukasz wyszli.

- Oj, będzie.- powiedział Jonas

- A wy się tak nie cieszcie, bo Kloppo was ukatrupi, po tym jak się dowie, że pizzą się obżeracie. I zostanę tylko ja. Taka sobie Marcelinka.- pokazałam im język

- Jaka skromna!- skwitował Kevin

- Nie znasz mnie jeszcze. Okeey, ja już lecę. Pa!- odparłam i wyszłam- Znów samotny wieczór przed telewizorem!- powiedziałam sama do siebie będąc już na zewnątrz.

Przeszłam kawałek i usłyszałam jak ktoś mnie woła. Odruchowo odwróciłam się i zobaczyłam biegnącego w moją stronę Marco.

- Hej!- uśmiechnął się, kładą ręce na swoje kolana

- Hej...!?- zaśmiałam się widząc jego minę- Kondycja to podstawa Reus!- poklepałam blondyna po plecach

- Co ty masz do mojej kondycji??- momentalnie się ożywił

- Nic, nic. Jest przecież taka jaka powinna być.- ponownie zaśmiałam się- Po co mnie gonisz? Zrobiłam ci coś? Tylko nie mów, że coś z twoimi kolanami.- powiedziałam udając przerażenie

- Ha ha ha. Bardzo śmieszne. Słyszałem, że będziesz sama w domu, więc pomyślałem...- trzymał mnie w niepewności. Przewróciłam oczami i spojrzałam na niego piorunującym wzrokiem.- Dałabyś zaprosić się na jakąś kawę, spacer czy coś w tym stylu?

- Hm... zastanówmy się..

- Proszę.

- No dobrze. To gdzie idziemy?- zapytałam podekscytowana na samą myśl o tym, że mogę spędzić trochę czasu z Marco.

- Myślałem, że ty mi powiesz.

- Haloo, miasta jeszcze nie znam!

- To może oprowadzę cię!

- Dobrze.- uśmiechnęłam się- Tylko przebiorę się, bo to nie jest najwygodniejszy strój do zwiedzania miasta.- spojrzałam na swój ubiór.

- Okey. Pojedziemy moim samochodem.- powiedział

Kiedy dojechaliśmy na miejsce wyskoczyłam z samochodu i pobiegłam do swojego pokoju. Wzięłam pierwsze lepsze ubrania i szybkim krokiem poszłam do łazienki. włosy zostawiłam rozpuszczone i kilka minut później byłam na zewnątrz, gdzie czekał na mnie Reus.

- Szybko i ładnie. Pójdziemy na pieszo, jeśli nie masz nic przeciwko!?- zapytał cały czas patrząc na mnie

- Nie, możemy iść.- odparłam. Kiedy szliśmy rozmawiając o wszystkim zadzwonił mój telefon. Wyjęłam dzwoniące urządzenie z kieszeni moich spodni i zobaczyłam: numer zastrzeżony. Wiedziałam kto to, dlatego rozłączyłam się i włożyłam telefon do kieszeni. Kontynuowaliśmy rozmowę, ale w tym czasie telefon zadzwonił jeszcze kilka razy.

- Odbierz.- odezwał się w końcu Marco.
Niechętnie, ale odebrałam.
- Halo?
- Hej, Marcelinko. Co tam u ciebie kotku?- zapytał po angielsku
- Czego?- zapytałam chamsko, tym samym językiem co Patrick. Tak, to on. Wiedziałam, ze Marco w pełni rozumie naszą rozmowę i czułam jego wzrok na sobie, ale w tym momencie nie przeszkadzało mi to.
-Czemu jesteś taka wobec mnie?
- Czemu taka jestem? Jestem dokładnie taka sama jak ty! A nie, czekaj! Przecież ja nie ranię osób, na których mi zależy tak jak robisz to ty!- powiedziałam to co leżało mi na myśli. Nie miałam najmniejszego zamiaru ukrywać tego.
- Zrozumiesz, że nie chciałem tego?? Ja ciebie nadal kocham.- powiedziałam, a ja się zaśmiałam.
- A wiesz.. W du*ie mam co ty chciałeś, a czego nie! Zrobiłeś to i mam gdzieś co teraz myślisz i czego chcesz. Łaskawie odpieprz się ode mnie!- wykrzyczałam do słuchawki telefonu, żeby dokładnie usłyszał i rozłączyłam się.
- Wszystko okey?- zapytał niemal natychmiastowo Marco
- Nie, nic nie jest okey. Przepraszam nie powinieneś tego słuchać.- posmutniałam
- Nie przepraszaj. Mogę ci jakoś pomóc?
- Po prostu przytul..- powiedziałam cicho, ale piłkarz i tak usłyszał i wykonał moją prośbę...

***

Marco pokazał mi prawie wszystkie zakątki Dortmundu, dzięki czemu poznałam nieco to piękne miasto. Przy nim zapomniałam o wszystkich problemach. Cały czas śmiałam się z jego dowcipów, co naprawdę poprawiło mi humor. Nie powiem, przy Reus'ie nie można się nudzić. Wychodziliśmy własnie z Wesołego Miasteczka, kiedy Marco stanął przede mną, tym samym zagradzając mi drogę.

- Chcesz misia?- zapytała. Jego pytanie trochę zbiło mnie z tropu. Posłałam piłkarzowi pytające spojrzenie- Co ja się pytam!?- pociągnął mnie za sobą do stoiska z miśkami.

- Którego chcesz?- zapytał.

- Em... Tego!- wskazałam na misiaka. Marco z lekkimi trudnościami wygrał dla mnie dużego pluszowego misia, którego od razu przytuliłam. Z racji tego, że był duży, to też przytulaśny.

- Słodko wyglądasz z tym misiakiem!- powiedział Marco, a ja poczułam jak się rumienię. Bez słowa ruszyliśmy w dalszą część zwiedzania. 

- Gdzie mnie prowadzisz?- zapytałam w końcu. Ta cisz była tak strasznie krępująca...

- Niespodzianka!- powiedział dumnie

- Mam się bać?- zaśmiałam się

- Nie masz czego.- także się zaśmiał

- Okeeey.

Po jakimś czasie ukradkiem spojrzałam na Marco, który patrzył akurat na mnie. Szybko odwróciłam głowę w drugą stronę i udawałam, że z zaciekawieniem podziwiam widoki. Z chwili na chwile robiło się coraz bardziej zimno. Zaczęłam pocierać ręką o drugą, co nie uszło uwadze piłkarza. Po chwili poczułam jak kładzie na moich ramionach swoją bluzę.

- Nie musiałeś. Teraz tobie będzie zimno.- uśmiechnęłam się patrząc na niego

- Nie przesadzajmy. Mi jest ciepło, a tobie nie. Jakbyś zachorowała to Kuba, by mnie zabił i nie zobaczyłabyś już więcej mojej zacnej buźki!- nagadał się

- Ahh, tak!- zaśmiałam się- Ale jak tobie zrobi się zimno to mi powiesz, dobrze??

- No okey!- uśmiechnął się.- To tutaj!- wskazał na... co za widok! Piękny. Weszłam na pomost i usiadłam na nim. W jezioro mogłabym wpatrywać się godzinami i nikt ani nic nie byłoby w stanie tego przerwać.

- Pięknie!- tylko tyle zdołałam z siebie wydusić.

- Ja też tak myślałem, kiedy pierwszy raz tutaj byłem. Mało kto tutaj przychodzi, a to naprawdę cudowne miejsce.- uśmiechnął się siadając obok mnie.

- To będzie moje miejsce do rozmyśleń w Dortmundzie. 

- A o czym będziesz myślała?- zapytał z tym swoim łobuzerskim uśmieszkiem, a ja spojrzałam na piękne jezioro.

- O wszystkim. O rodzinie, Londynie, Wojtku i Marinie, Dortmundzie, piłce nożnej, fotografii, o was!- wymieniałam

- O nas?- zapytał zdziwiony

- Yhm... Borussia jest dla mnie jak druga rodzina. Iduna jak drugi dom. Wy, piłkarze jak starsi bracia. A piłka nożna to miłość, przez nią nigdy nie będziesz płakał!- spojrzałam na blondyna.

- Wow!- tylko tyle powiedział.

- Takk, czasami jak się rozgadam to trudno mnie powstrzymać!

- Nie o to mi chodzi. To co powiedziałaś to...- nie pozwoliłam mu dokończyć

- To prawda. Niektórzy mówią, że nie można wybrać sobie rodziny. Ja już jedną wybrałam.- uśmiechnęłam się

- Ja również.

- Wiem.- zapanowała cisza. Oboje patrzyliśmy na jezioro. W pewnym momencie przytuliłam się do Marco. Nie wiem czym to było spowodowane, ale jakoś tak wyszło. Kiedy zorientowałam się co przed chwilą zrobiłam, szybko oderwałam się od blondyna.

- Przepraszam. Nie powinnam.- zarumieniłam się 

- Nic się nie...- nie dane było mi dokończyć, ponieważ zadzwonił mój telefon.

- Kuba.- oznajmiłam i odebrałam.

- Co tam?- zapytałam

- Gdzieś ty jesteś?- zapytał. W jego głosie czuć było zdenerwowanie

- Nic mi nie jest. Jestem z Marco.

- Aaa, to nie przeszkadzam.- zaśmiał się

- Głupek!- skwitowałam i rozłączyłam się.

- Chyba musimy już wracać!- zwróciłam się do blondyna.

- Okey.- powiedział i wstał. Pomógł mi podnieść się, a ja wzięłam misiaka i ruszyliśmy w drogę powrotną.

Drogę do domu Kuby przebyliśmy tak samo wesoło jak do Wesołego Miasteczka. Mimo tego co zrobiłam nad jeziorem dobrze czułam się w towarzystwie Marco. Znam go dopiero od kilku dni, a czuję jakbym znała kilka lat.

- Dziękuję, dzisiejszy dzień był wspaniały.- powiedziałam, kiedy byliśmy pod domem.

- Nie ma za co. I tak bym siedział sam w domu.

- Ahaa.- nastała niezręczna cisza. Każde z nas patrzyło w inną stronę.- Aaa, dziękuję za misia. Jest strasznie przytulaśny..- uśmiechnęłam się patrząc na niego. Czułam, że coś wykombinuje. Jego wzrok. Nie myliłam się.

- Samo dziękuję nie wystarczy.- wskazał na swój policzek. Przybliżyłam się do blondyna i delikatnie pocałowałam w policzek.

- Pasuje?

- Jeszcze tu.- wskazał na drugi. Ponownie zbliżyłam się do piłkarza i cmoknęłam w policzek.- I jeszcze tutaj!- tym razem wskazał na usta. Spojrzałam na niego wzrokiem: "Ty się dobrze czujesz?"

- Wystarczy ci!- machnęłam ręką

- No to nie.- założył ręce na krzyż

- Blondasku ty mój kochany nie fochaj się, no!

- .....

- Okey, pa!- pocałowałam piłkarza w policzek i ruszyłam do domu.

- Ej, Marcela!- krzyknął, kiedy kładłam rękę na klamce.

- Tak?- odwróciłam się w jego stronę

- Spotkamy się jeszcze??- zapytał wyczekująco

- Na pewno.- uśmiechnęłam się i weszłam do domu. Po wejściu do salonu od razu rzuciłam się na kanapę. Jednak przypomniało mi się, że mam bluzę Marco. Zerwałam się z kanapy i pośpiesznie pobiegłam w stronę drzwi. Otworzyłam i....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej, kochani!

Rozdział z dedykacją dla Mariki.

Marcelina pocałowała Marco w policzek i to nie raz, więc mam nadzieję, że nie zawiodłam.

CZYTASZ~KOMENTUJ
To strasznie motywuje!

Pozdrawiam Kinga ;))

Buziaczki ♥