Rozdział 18 ~ "Carolin Böhs, kojarzysz?"

Proszę, przeczytaj notkę pod rozdziałem! ;)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- Głupek!- po chwili sama się zaśmiałam. Kiedy już skończyłam, zamknęłam apteczkę i poczułam ręce Marco na mojej talii. Przyciągnął mnie do siebie i zbliżył się jeszcze bardziej do mnie. Ale to co zrobił, powiem szczerze... Zaskoczył mnie!

Chwilę później poczułam jego usta na moim policzku, czym wywołał przyjemny dreszcz.

- Dziękuję.- szepnął mi do ucha
- Nie ma za co.- także szepnęłam i pocałowałam go w polik. Ale chyba Marco źle mnie zrozumiał... i chciał więcej! Ponownie zbliżył się do mnie i chciał pocałować, ale tym razem w usta. Odsunęłam się od blondyna.

- Marco, nie zrozum mnie źle. Niedawno rozstałam się z chłopakiem i jak na razie mam dość facetów. Z resztą sam wiesz jak jest.- wytłumaczyłam, ale na twarzy Marco nadal widniało rozczarowanie.

- Przepraszam...- spuścił głowę

- Ej, gdzie ten pogodny Reus!?- zapytałam łapiąc za jego podbródek i uniosłam do góry. Marco korzystając z okazji, że byłam blisko niego musnął moje usta.

- Mmm... Słodziutkie!

- Ejejej, tak się nie bawimy! To nie fair!- "obraziłam się"

- Kto powiedział, że będzie fair!?- powiedział wstając. Szedł przed siebie nadal trzymając ręce na mojej talii, a ja cofałam się. Dokładnie obserwowałam każdy jego ruch. Każdy był tak bardzo tajemniczy... W pewnym momencie poczułam kanapę i upadłam na nią, a za mną Marco.

- Złaź!

- Poproszę!- wskazał na swoje usta

- Nie.

- No to nie. Mi jest tak wygodnie...- wyszczerzył się

- Gorzej ze mną!- przewróciłam oczami

- Więc jak?- zapytał z cwaniackim uśmieszkiem

- Nie.

Leżeliśmy tak już dobre 10 min., a Marco nadal ze mnie nie schodził. Ani drgnął. Powoli ciężar jego ciała, powodował trudności z oddychaniem.

- Nie mogę oddychać!- odezwałam się w końcu

- Przykro...- uśmiechnął się szyderczo. Postanowiłam nie odpuszczać, w końcu kiedyś mu się znudzi. Chyba...

- Nie doczekam się, nie?- zapytał zrezygnowany po jakimś czasie

- Jak nie jak tak.- chciałam się troszkę z nim pobawić. Jak on ze mną może, to czemu nie ja!?

- Serio?- zapytał zaskoczony

- Noo... Ale musisz ze mnie zejść!- podałam ultimatum

- Nie wiem... A jak mnie wystawisz?

- Wystawić to możesz co najwyżej kwiatki za okno!- zaśmiałam się. Chwilę później byłam już "wolna". Podniosłam się i wyszczerzyłam z wiadomości, iż mój plan powiódł się.

- No to... Zjesz coś?- zapytałam ze śmiechem i udałam się do kuchni

- O niee!- podbiegł do mnie, wziął na ręce i ruszył w stronę drzwi balkonowych.

- Miśku, no!- słodziłam mu

- Chce buziaka! Tu i teraz!- rozkazał, kiedy stał już ze mną nad basenem

- Marco, no!- mocno objęłam go. Za "chiny" nie chciałam doznać bliskiego spotkania z wodą.

- Tu i teraz!- nie odpuszczał. Stałam i dokładnie obserwowałam każdy centymetr jego twarzy. Mimo, iż kusił nie chciałam się z nim całować. My nic o sobie nie wiemy. Postanowiłam już dać mu tą satysfakcje i przyjemność. Pocałowałam i położyłam ręce na jego szyi. Te usta... Były tak słodkie i soczyste... Objął mnie i przyciągnął do siebie...

- Moja wyobraźnia jest za bardzo rozwinięta.- powiedziałam do siebie i tak jakby zapomniałam, że stoję przy Marco

- Yyy? Wyobraźnia? Co z nią nie tak..?- zapytał zdezorientowany

- Em.. Nie ważne!- uśmiechnęłam się- Marco, proszę. Ja nie umiem pływać! Naprawdę!- mówiłam poważnie. I to jest prawda. Tak, nie umiem pływać. Mam 20 lat i nie umiem pływać. Dziwne, nie!?

- No dobra...- lekko zwolnił uścisk. Uff.. jakie ja mam szczęście!

- Dziękuję!- uśmiechnęłam się. Razem udaliśmy się do kuchni, gdzie siedziała już cała rodzinka.

- Siema!- krzyknął mi Reus nad uchem

- Ciszej, błagam!

- Zjesz z nami?- zapytała Agata akurat sadzając przy stole Oliwkę- Z resztą co się pytam!- odparła i ruszyła do kuchni. Spojrzałam na Reus'a, który stał z nijaką miną i przyglądał się wszystkim obecnym. Pokręciłam głową, złapałam go za rękę i pociągnęłam go do stołu. 

*Kilkanaście dni później*

Przez te wszystkie dni zaprzyjaźniłam się z Sophie. To naprawdę fajna dziewczyna. W połowie Polka. Kiedy miała 12 lat przeprowadziła się do Dortmundu i nadal tutaj mieszka z rodzicami. Również interesuję się fotografią i piłką nożną, ale również muzyką. Chodzi do szkoły muzycznej i spełnia się w niej. Miła, sympatyczna, pomocna, ale też baaardzo pyskata 21- letnia, z którą mam wspaniały kontakt i która przez ten czas stała się moją przyjaciółką!...

     Od czasu mojego ostatniego spotkania z Marco, piłkarz nie odzywa się do mnie. Trochę, a raczej bardzo mnie to dziwi, a jeszcze bardziej smuci. Nie chcę, żeby źle o mnie myślał. Nie wiem o co chodzi. O to, że Patrick uderzył go!? Nie, chyba nie. Marco nie jest taki... Chyba. Z resztą nie znam go. Prawie nic o nim nie wiem... A mimo to, boli mnie to, że się nie odzywa. Z resztą jak nie chce to niech się nie odzywa. Mnie to już wszystko jedno! Jak już coś to rozmawiam tylko z Moritzem, Robertem albo Erikiem. A właśnie Erik, super chłopak. Nie ma takiego dnia, w którym by się nie śmiał. Co by ktoś nie powiedział to ten ucieszony jakby księżyc zobaczył! Dosłownie. Super mi się z nim rozmawia... I jest gitesik, jak to mówi szatyn.

     Leżę sobie właśnie na moim łóżku w pokoju i tępo patrzę w sufit. Tak strasznie mi się nudzi! Ja pierdziu! Nie mam zielonego pojęcia co ze sobą zrobić! Zapomniałam... Skleroza...! Sophie przychodzi dzisiaj o 18. Postanowiłam zejść na dół zrobić coś do przekąszenia. Schodząc po schodach usłyszałam głos Kuby i kogoś jeszcze. Bardzo dobrze go znam. Aż za dobrze. "Nie zwracaj na niego uwagi!"- powiedziałam do siebie w myślach. Swoje kroki skierowałam do kuchni. Poszło łatwiej niż się spodziewałam. Będąc już w wcześniej wspomnianym pomieszczeniu usiadłam na krześle, zastanawiając się co zrobić. Naleśniki? Niee. Zapiekanka? Niee... Ciasto? Z bloga Ani. Tak, to jest dobry pomysł.

- Ooo, cześć Marcela.- usłyszałam ucieszony głos Marco

- Cześć.- powiedziałam bez większych emocji. Tak, jestem na niego zła. Po chwili piłkarz stał już przede mną. Blondyn chciał mnie powitać buziakiem, ale odsunęłam się od niego.

- Przepraszam, że się nie odzywałem.- powiedział patrząc mi w oczy

- A czy mogę znać powód?- zapytałam wlepiając wzrok w kant blatu kuchennego. Marco uniósł mój podbródek do góry i patrzyliśmy sobie w oczy.

- Musiałek załatwić coś baaardzo ważnego, ale i głupiego.- ta wypowiedź wywołała u mnie śmiech

- Ahh... Tylko tyle!? Chyba należy mi się odrobinkę więcej?

- Carolin Böhs, kojarzysz?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej, no więc tak

Rozdział jest do kitu!

Strasznie mi się nie podoba..! :/

Hm... A więc tak...

A ogóle czyta ktoś jeszcze moje opowiadanie?

Ostatnio liczba komentarzy pod rozdziałami spadła i troszkę jest mi przykro. ;c

Wiem, że są osoby które czytają mojego bloga.

Dziś na tyle!

Buźka, Kinia ♥ ;**