Rozdział 17 ~ "Tak się to nie skończy!"

*Marcelina*
- Śmieszna jesteś!- zaśmiał się brunet- Nie będziesz mówić mi co mam robić!
- Ostrzegam!- powiedziała pewna siebie. Patrick podszedł do niej i chwycił za rękę.
- Ałł... Boli.- syknęła z bólu.
- Zostaw ją! Nic ci nie zrobiła!- krzyknęłam podchodząc do nich, a chłopak popchnął ją tak, że upadła. Dziewczyna szybko podniosła się i odbiegła.  Uśmiechnęłam się sama do siebie. Ile ona ma odwagi, żeby podejść do takiego chłopaka jakim jest Patrick i powiedzieć to co ona!? Podziwiam ją!
- A ty z czego się śmiejesz?- usłyszałam Patricka, przewróciłam oczami...

- Spi**rzaj!- warknęłam. Patrick złapał za mój nadgarstek i mocno ścisnął. Zaczął ciągnąć mnie za sobą, a ja próbowałam się wyrwać, lecz bezskutecznie.

- Puść mnie!- krzyknęłam

- To oni!- usłyszałam głos dziewczyny. Odwróciłam głowę w jej stronę i zobaczyłam Reusa. Mojego Marco. No... może nie mojego, ale Marco. Wszystkimi siłami wyrwałam się z uścisku bruneta i podbiegłam do Marco. Od razu przytuliłam go najmocniej jak tylko potrafiłam, a on również mnie objął

- Marcela!? To... To ty!?- nie dowierzał. Piłkarz spojrzał na Patricka i zwolnił uścisk. Spojrzałam jeszcze na niego błagalnie... Boziuu... Jak ja się o niego bałam! Widziałam jak Marco "szykuje" pięść. Strasznie się bałam. O niego i o to co może się za chwilę wydarzyć! Stałam jak słup i czekałam na reakcje Marco. Byłam niemalże pewna, ze uderzy Patricka. Tak też się stało!

- Zapamiętaj! Kobiet się nie bije!- krzyknął

- A to co!? Wielki wybawiciel się znalazł! Idź lepiej pograj w piłkę!- zaśmiał się wycierając z twarzy krew, która kapała z nosa. Marco znów uderzył go w twarz. Zaczęli się bić, a ja podbiegłam do nich próbując rozdzielić.

- Marco nie warto. Chodź!- mówiłam przez łzy.

- Nie idź do tej dziewczyny. Muszę coś jeszcze z nim załatwić!- odparł blondyn przestając na chwilę. Mówił to z takim obrzydzeniem... 

- Właśnie laleczko. Idź do swojej nowej koleżaneczki za pół grosza. Ja z tym lowelaskiem musimy sobie pogadać!- powiedział Patrick coraz bardziej prowokując Reusa. Widziałam na twarzy blondyna złość...

- Jeszcze raz powiesz do niej laleczko to będziesz miał pysk obity tak, że twoja własna matka cię nie pozna!- odparł blondyn

- Ty!?- zaśmiał się- Ty mi najwięcej możesz zrobić!

- Marco...- powiedziałam szeptem, a blondyn spojrzał na mnie. Posłałam mu błagające spojrzenie, ale ten chyba nie miał zamiaru odpuszczać.

- Jeżeli jeszcze raz się do niej zbliżysz to obiecuję, że tak się to nie skończy!- powiedział groźnie i podszedł do mnie. Objął w pasie i przytulił do siebie baaardzo mocno. Przy nim czułam się tak bardzo bezpieczna. Wiedziałam, że przy tym blondynie, że przy tym chłopaku nic mi nie grozi..

- Dziękuję...- powiedziałam siadając na ławce, chwilę później obok mnie siedział Marco. Wtuliłam się w jego umięśniony tors i zaczęłam cicho szlochać. Piłkarz objął mnie i oparł głowę o moją. W tym momencie nie liczyło się nic. Nic poza Marco i tym co jest w tej chwili.

- Ykhm..- chrząknęła blondynka, a ja oderwałam się od piłkarza. Spojrzałam na nią- Nie chciałabym przeszkadzać, bo widzę, że się znacie... Ja już pójdę!- dokończyła uśmiechając się lekko

- Poczekaj. Ja nawet nie wiem jak się nazywasz...

- Jestem Sophie. Tutaj masz mój numer.- wręczyła mi karteczkę, na której widniało kilka cyferek- Jeśli będziesz chciała to po prostu zadzwoń i spotkamy się.- uśmiechnęła się i odeszła.

- Dziękuję!- powiedziałam jeszcze do odchodzącej dziewczyny. Spostrzegłam, że Marco cały czas na mnie patrzy.

- Boże, Marco...- kiedy zobaczyłam jego zakrwawioną twarz... Przeraziłam się.- Chodź do domu.- wstałam i pociągnęłam go za rękę... Marco posłusznie wstał i ruszyliśmy.

- Boli cię jeszcze ten policzek?

- Trochę.- odpowiedziałam, a Marco nachylił się nade mną i pocałował w polik, na co ja uśmiechnęłam się.- A jak się tutaj w ogóle znalazłeś? Przecież wczoraj była impreza i nie wydaje mi się, żebyś wstał o tak wczesnej godzinie pobiegać!

- Zwykle śpię dłużej, ale nie dzisiaj. Jakoś nie mogłem spać, więc jestem tutaj.- uśmiechnęła się

- Przypadek!?

- Nie sądzę.- powiedział i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Humor znów mi wrócił, jednak w głębi serca coś czułam, że Patrick jeszcze nie odpuścił. Oby były to tylko moje błędne przeczucia...

- Dziękuję mój bohaterze...- przytuliłam się do niego

- Żaden ze mnie bohater. Nie będę patrzył jak jakiś "pedancik" bije mi tu taką wspaniałą dziewczynę jak ty.

- Pedancik!?- zaśmiałam się odrywając od blondyna

- A jak go inaczej nazwać!?

- Okey, może być pedancik!- powiedziałam ze śmiechem

- No co?- dalej drążył

- Nic, nic... Ej, chwila... Wspaniałą?- zacytowałam jego słowo

- No tak.

- Nie, ja taka nie jestem. 

- Jesteś!- wyszczerzył się

- Nie.

- Wiesz, że ze mną i tak nie wygrasz!?

- Ugh!

Resztę drogi do domu mojego brata przebyliśmy w ciszy. Co prawda nie było daleko, ale jakoś nie było tematów do rozmowy. Będąc już w domu, Marco poszedł do kuchni, a ja popędziłam do łazienki, gdzie z jednej z półek wzięłam apteczkę i szybkim krokiem poszłam do miejsca w którym przebywa "poszkodowany". 

- Jestem!- poinformowałam Marco siedzącego na krześle. Stanęłam przed nim i zaczęłam delikatnie wycierać jego twarz z krwi. Nie chciałam zrobić mu krzywdy, choć w pewnym sensie już zrobiłam...

- Aii...- syknął, na co ja aż podskoczyłam z przerażenia.

- Boże... Marco. Przepraszam, nie chciałam. Naprawdę, nie chciałam. Przepraszam...- miałam zamiar kontynuować, ale Marco przerwał mi swoim nagłym, wybuchem śmiechu.

- Żartowałem!- powiedział między napadami śmiechu

- To nie jest śmieszne!- walnęłam go w ramie- Wiesz jak ja się przestraszyłam!?

- Oj, przepraszam. Byłem po prostu ciekawy jak zareagujesz...

- Głupek!- po chwili sama się zaśmiałam. Kiedy już skończyłam, zamknęłam apteczkę i poczułam ręce Marco na mojej talii. Przyciągnął mnie do siebie i zbliżył się jeszcze bardziej do mnie. Ale to co zrobił, powiem szczerze... Zaskoczył mnie!

Chwilę później poczułam jego usta na moim policzku, czym wywołał przyjemny dreszcz.

- Dziękuję.- szepnął mi do ucha

- Nie ma za co.- także szepnęłam i pocałowałam go w polik. Ale chyba Marco źle mnie zrozumiał....

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej! Witam Was znów.

Hmm... Co tu powiedzieć... ;)

Rozdział... No jakoś szczególnie mi do gustu nie przypadł, ale jest taki jaki jest.

Tak wiem, niektórym może się nie spodobać postawa Marco jak i Marceli... w parku. :/

Szczerze powiedziawszy mi też się nie podoba. Ale trzeba też ukazać trochę inną stronę postaci.

Co do meczu...

Kompletnie nie zgadzam się z wynikiem!

Co za sędzia! No ja cie nie mogę!

Jak można być tak ślepym...

Zdecydowanie Borussia powinna zdobyć Puchar Niemiec... :D

Ale wierzę, a nawet wiem, że za rok Puchar będzie nasz... Tylko, że już bez Roberta :/

I jak tu zapomnieć widząc te zawiedzione wyrazy twarzy... :/

Sokratis ma racje. Chyba zainwestuje temu sędzi w okulary...

Buźka, Kinga ♥ ;**