Rozdział 15 ~ "Banda Alkoholików"

*Następny dzień*
*Marcelina*
- Ciociaa! Ciociaaa!- krzyczała Oliwia skacząc po moim łózko.
- Księżniczko, idź do tatusia...- wymamrotałam przewracając się na drugi bok.
- Ale tatu kazal ce obudic!
- Już wstaje...- odparłam zaspanym głosem i podniosłam się, a trzy latka wybiegła z mojego pokoju. Zaraz po tym "runęłam" na łóżko jak... Nie mam na to określenia.
- Jedziesz a trening?- usłyszałam głos brata
- Emm... Wiesz chętnie, ale muszę pobiegać. Ostatnio trochę to zaniedbałam.
- Aha, okey!- powiedział i skierował się do drzwi
- Która w ogóle godzina?- zapytałam zdezorientowana patrząc w sufit
- Po 11. Wstawaj już leniu patentowany!- zdarł ze mnie kołdrę i rzucił poduszka
- Bitwa na poduszki?- zapytałam łapiąc za poduszkę i siadając
- Okey, już wychodzę!- odparł, a kiedy był już przy drzwiach rzuciłam w niego poduszka. Kuba jak się nie mylę postanowił odpuścić, bo wiedział, ze ta bitwa dla niego dobrze się nie zakończy i wyszedł. Zwlekłam się z łóżka i podeszłam do okna balkonowego, po czym wyszłam na balkon. Nie było za ciepło, wiec postałam chwile i weszłam do środka. Z szafy wyjęłam spodnie dresowe, koszulkę, bluzę i do tego air-maxy. Wolnym krokiem podążyłam do łazienki. Pól godziny później byłam gotowa. Zbiegłam po schodach na dól i swoje kroki skierowałam do kuchni.
- Hej, biegasz dzisiaj?-  kuchni zastałam Agatę.
- Hej, tak. Właściwie to za chwile wychodzę.- oznajmiłam i złapałam za butelkę wody- Powinnam wrócić za jakieś dwie godzinki. Cześć!- powiedziałam i wyszłam. Trasa ta co ostatnio...

***

Po dwóch godzinach spędzonych w parku wróciłam do domu. Wzięłam dłuuugą i orzeźwiająca kąpiel, po czym ubrałam się, umalowałam i uczesałam. Do wieczora siedziałam w salonie oglądając jakieś filmy. Zadzwonił także Wojtek. Jak ja za nim tęsknie!! Z każdym dniem coraz bardziej. Okey, rozmawiamy przez telefon, skype i w ogóle, ale tak bardzo mi tu go brakuje. Chciałabym się widywać z nim codziennie twarzą w twarz. Ale nie mogę. On jest Londynie, a ja w Dortmundzie. "Kupa" kilometrów. Tęsknie za Marina, ale chyba najbardziej za tym jej charakterystycznym śmiechem. Z "rozkmin" wyrwał mnie głos brata. 

- Cysiaaa... Siostrzyczko ty moja najdroższa, najukochańsza, najlepsza na całym świecie... Niepowtarzalna...- zaczął mi słodzić 

- Zamieniam się w słuch...- rzekłam patrząc na niego i katem oka zerkając na Agatę  

- Nie będziesz miała nic przeciwko jak zaproszę kilku chłopaków z drużyny tutaj do nas do domciu!?- zapytał wyczekująco 

- Nie no skąd. Będziesz miał cały salon dla siebie...-uśmiechnęłam się- A ty Agata idziesz gdzieś czy zostajesz? A Oliwka gdzie?- zadawałam kolejne pytania 

- Idę do Piszczków, a Oliwkę zabieram do siebie.- odpowiedziała- Jak chcesz to możesz iść za mną.- dodała 

- Wiesz nie. Pójdę do siebie. 

- Albo posiedzisz z nami.- zaproponował, a raczej oznajmił Kuba 

- Albo pogadam z Wojtkiem... 

- Albo... Nie wiem! Zrobisz jak będziesz chciała.- odparł Kuba rezygnując z dalszej konwersacji ze mną

- Ja idę do siebie...- skierowałam się do swojego pokoju- A właśnie... o której oni przychodzą?- odwróciłam się w ich stronę 

- Jakoś tak za godzinę. 

- Aha, ok!- odparłam i pobiegłam do siebie. Będąc w pokoju wzięłam laptopa, słuchawki i koc, po czym wyszłam na balkon. Usiadłam na balkonie opierając się o ścianę i przykryłam się kocem. Włączyłam laptopa i podłączyłam do niego słuchawki. Włączyłam swoja ulubiona piosenkę i weszłam na Facebooka. Siedziałam tak pół godziny, do kiedy nie poczułam czyjejś obecności. Tak, wiem. Może to i głupie, ale naprawdę czułam czyjąś obecność. Odwróciłam się i zobaczyłam Reusa nonszalancko opartego o futrynę. Uśmiechnęłam się do niego, a ten podszedł, po czym usiadł obok mnie. 

- Hej!- uśmiechnął się i cmoknął mnie w polik. Zdjęłam słuchawki.

- Hej!- także się uśmiechnęłam 

- Co tak sama siedzisz? Chodź o nas. 

- A jakoś tak wyszło. Nie, posiedzę sobie. Dobrze mi tutaj... I jeszcze ten zachód słońca...- rozgadałam się

- Rzeczywiście piękny...- nastała chwila ciszy 

- Marcoo...- usłyszałam głos Mario- Uuu, chyba przeszkadzam.- zaśmiał się 

- Noo, przeszkodziłeś. Byliśmy w trakcie czegoś zboczonego zboczeńcu! - opowiedział blondyn z sarkazmem 

- I kto tu jest zboczony!?- zaśmiał się młodszy z Niemców

- Spadaj!

- Sam się badaj zboczuszku!- mówił przez śmiech Mario 

- Koniec dzieci!- odparłam z wieeelkim trudem powstrzymując śmiech- Co cie do nas sprowadza? 

- Aaa... pomyśleliśmy, ze może przyszłabyś do nas...- tłumaczył bardzo powolnie szatyn- Mówiąc pomyśleliśmy miałem na myśli JA pomyślałem, a nie ta banda alkoholików, siedząca na kanapie w salonie.- dodał. Wypowiedź Mario wywołała u mnie jak i Marco śmiech, nawet sam Gotze po chwili zaśmiał się. Pospiesznie wstałam i pobiegłam w stronę schodów. Dobiegłam i zobaczyłam Kubę i resztę chłopaków normalnie, najzwyczajniej w świecie kręcących się o salonie. 

- Uff...- odetchnęłam z ulga i przetarłam czoło ręka.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hejoo wszystkim! 

Na początku chciałabym naprawdę przeprosić Was za to, że nie dodawałam rozdziału przez grubo tydzień. Przepraszam. Naprawdę nie miałam tego w planach, ale tak właśnie wyszło. 

Wiem... Rozdział najkrótszy w istnieniu bloga. Wybaczcie! 

Kolejny będzie dłuższy, obiecuje. 

A właśnie co do kolejnego rozdziału.... ;) 

Postaram się dodać jakoś na tygodniu. W sobotę ani niedziele na bank się nie pojawi, iż mam komunie brata. 

A tak z innej beczki. 

Robert zdobył w dzisiejszym meczu dwie bramki, przez co pozyskał Koronę Króla Strzelców. I pomyśleć, że już za chwile Lewy będzie grał w barwach Bayernie... Grr... nienawidzę! 

Guardiola! Och... Guardiola! 

Niby taki dobry, zajebisty trener, a wychować sobie piłkarza nie potrafi... 

Jeżeli obrażam kogoś z fanów FCB, to bardzo przepraszam.. 

Takie jest moje zdanie i go nie zmienię...! 

Buziakii <3 ;**