Rozdział 53 ~ Czego nie rozumiesz w słowach nie wiem!?

Ważna notka pod rozdziałem! ;/

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Weszłam do pokoju i wtedy akurat z łazienki wyszedł Reus.

- Kto to był?- zapytał wycierając swoje przemoczone włosy ręcznikiem, a ja szybko schowałam wizytówkę do tylnej kieszeni moich spodenek.

- Yyy... Sprzątaczka.- wymyśliłam szybko.

- Marcela..- skarcił mnie wzrokiem.

- No dobra.. Musimy pogadać.- powiedziałam z rezygnacją w głosie.- Poważnie...- dodałam siadając.

- Więc..?- powiedział Marco.

- To tak. To nie będzie miła rozmowa..- zaczęłam.- więc może najpierw coś zjemy, hm..?- spytałam powoli podnosząc się.

- Siadaj.- nakazał.- Mów o co chodzi, bo za chwilę oszaleję.- uniósł ton głosu. W zupełności go rozumiałam.

- Tak jak już mówiłam to nie będzie przyjemna rozmowa.

- Marcela, proszę cię.- westchnął.

- Iñez Ruiz, kojarzysz?- zapytałam prosto z mostu.- Ivo, to twoje dziecko..?- podałam mu karteczkę. Pytając? Ja spytałam czy raczej stwierdziłam? Sama nie wiem. Mój głos bardzo drżał.

- Ja...- zawahał się.- Pamiętam ją, ale..

- Marco to twoje dziecko?- uniosłam ton głosu.

- Nie wiem.

- Jak to nie wiesz, do cholery!?- wstałam.- Powiedz mi czy to twoje dziecko.- powiedziałam poważnie.

- Czego nie rozumiesz w słowach nie wiem!?- prawie krzyknął.- Tak spałem z nią, ale nie wiem czy to moje dziecko, pasuje?- również wstał, po czym wyszedł.

- Pieprz się!- burknęłam sama do siebie i wyszłam na balkon, by się przewietrzyć. W dłoni cały czas miałam wizytówkę Pablo. 

- Co to jest?- usłyszałam głos Reus'a za mną.

- Tak nagle zacząłeś się przejmować?- rzekłam nawet się nie odwracając. 

- Kurde, zrozum też mnie. Dowiedziałem się, że mam dziecko i co ja mam niby o tym myśleć!?- oburzył się.
- Aha, czyli przyznajesz się. To twoje dziecko.- stwierdziłam.
- Nie, nie przyznaję się, bo tego nie wiem. Nie jestem pewien.- podszedł bliżej mnie, po czym złapał za wizytówkę.- Mogę?- spytał, spoglądając na mnie, a ja wywróciłam tylko oczami, po czym puściłam kawałek papieru.
- Kogo to numer?- zapytał po chwili, wpatrywania się bezczynnie w kartkę.
- Numer do Pablo.- odpowiedziałam beznamiętnie, a Marco nagle spojrzał na mnie, unosząc jedną brew ku górze.- Były narzeczony tej całej Iñez. Był tutaj jak się kąpałeś. "Sprzątaczka"- zaakcentowałam, w górze gestykulując dłońmi.
- Iii..?- przeciągnął pytająco.
- Powiedział, że ona może kłamać, bo kłamała, kiedy byli razem i w ogóle.- powiedziałam obojętnie.
- I w ogóle?- spytał zaciekawiony.
- No co?- zapytałam, wywracając oczami.
- Mogłabyś nie być taka obojętna?- zapytał, łapiąc mnie za rękę.- Tutaj chodzi o nas.
- Chodzi o nas? Słyszysz siebie? Tu chodzi o ciebie, o tą laskę i to dziecko. Być może twoje dziecko.- wybuchnęłam, gestykulując rękoma.
- Co wam?- nagle odezwał się Leo, wychodząc na swój balkon. Nic dziwnego, że nas słyszał. Przecież miał pokój obok nas.
- Zamknij się.- warknęłam zdenerwowana. Leo tylko uniósł rękę do góry w geście obrony, po czym wszedł do środka.
- To mu się oberwało.- mruknął Marco pod nosem.
- Tobie też może.- syknęłam i weszłam do pokoju.
- Możesz przestać?- wrzasnął. Po co być cicho? Chust z tym, że jest przed 20 i niektórzy chcą odpocząć. Lepiej jest krzyczeć.- Po co ci to dał?- zapytał, rzucając wizytówkę na łóżko. 

- Gdybym miała jakąś sprawę do niego. Jakieś pytania.- powiedziałam obojętnie.

- Gdybym miała?- spytał, powtarzając po mnie i unosząc brew ku górze.

- Gdybyśmy mieli, pasuje?- poprawiłam się, wywracając oczami, po czym położyłam się na łóżku. Myślałam, że Reus nadal będzie drążyć owy problem, jednak nie. Jak bardzo się pomyliłam? Niewyobrażalnie. Nagle położył się obok mnie. Leżałam na prawym boku, tyłem do niego. 

- Jesteś zazdrosna.- stwierdził, jeżdżąc palcem po mojej talli. 

- Wcale nie.

- Tak.- zaśmiał się.

- Nie wkurwiaj mnie.- syknęłam.

- Myślałem, że bardziej być już nie możesz.- odparł tak jakby, dogryzając mi i nie przerywając swojej czynności.

- Nie mam nastroju na żarty.- powiedziałam beznamiętnie.

- Zadzwonimy?- spytał, biorąc kawałek papieru, po czym pocałował mnie w szyję.

- Przestań.

- Kochanie..

- Czy ty nie rozumiesz powagi sytuacji? To może być twoje dziecko.- podniosłam się.

- Jesteś zazdrosna.- powtórzył.

- Nie.

- Tak. Boisz się, że jeżeli to dziecko okaże się moim nie będę miał dla ciebie czasu. Boisz się, że więcej czasu będę poświęcał maluchowi.

- Może i tak, ale co z tego?- założyłam ręce na piersi.

- To z tego, że cię kocham. Najbardziej na świecie, rozumiesz?- ujął moją twarz w dłonie tak, abym patrzyła prosto w jego oczy.

- I co z tego?

- Marcela! Nawet jeżeli to dziecko okaże się moim to będzie tak samo ważne jak ty.

- I co z tego?- zapytałam beznamiętnie.

- Zadzwonimy do niego?- odpowiedział pytaniem, rezygnując z dalszej rozmowy ze mną. Wiedziałam, że go zirytowałam, ale tak miało być.

- Tak.

Marco zadzwonił do tego Pablo, a ja w międzyczasie poszłam pod prysznic. Od razu całe napięcie zeszło ze mnie. Odprężyłam się. Czułam jak nowo narodzona. 

Kiedy wyszłam Marco już leżał na łóżku, pod kołdrą oglądając TV. Podeszłam do mojej walizki, z której wyjęłam książkę 'Pięćdziesiąt twarzy Greya'. Położyłam się na swojej połowie, zaświeciłam lampkę i przykryłam się. Otworzyłam książkę i zaczęłam czytać. Co chwilę czułam wzrok Marco ma sobie. Po jakimś czasie wyłączył telewizor i odłożył pilot na szafkę nocną ze swojej strony, po czym przysunął się do mnie. Delikatnie zaczął zsuwać ramiączko mojej koszuli nocnej w dół i zaczął całować moje ramie. Wzdrygnęłam, pokazując mu, że nie mam ochoty na gierki. Powoli zaczął zjeżdżać dłońmi na mój brzuch, po czym zaczął kreślić na nim różne wzory. Zdjęłam jego rękę z mojego brzucha, dając mu do zrozumienia, że nie chcę.. Jednak i to nic nie dało. Marco nie zwracając uwagi na mój.. Jakby to powiedzieć? Opór. Może. Nie wiem jak mam to określić.. Złapał za książke, wyjmując ją z moich rąk i odkładając ją na szafkę.

- Odpuść sobie.- powiedziałam biorąc książkę. Marco spojrzał tylko na mnie.. Niedowierzająco? Z obrzydzeniem? Nie wiem co to było, ale było straszne. Okropne. Odwrócił się tyłem do mnie i zgasił swoją lampkę. Patrzyłam na niego ze smutkiem. Zrobiło mi się głupio, że odprawiłam blondyna z kwitkiem. Odłożyłam książkę, zgasiłam lampkę, przytuliłam się do poduszki i próbowałam usnąć... 

*Następny dzień*

*Marco*

Obudziłem się pierwszy i co spostrzegłem? Marcelę wtuloną we mnie. Mimo tego co wczoraj zrobiła, nie potrafiłem nie odwzajemnić jej żelaznego uścisku. Wczoraj wieczorem chciałem tylko ją pocałować i rozluźnić tę napiętą atmosferę, a ona? Spławiła mnie. Jak jakiegoś debila z imprezy. Głupio się poczułem.. A teraz leży wtulona we mnie, jak gdyby nigdy nic. 

Leżeliśmy tak chwilę, kiedy blondynka obudziła się. Podniosła głowę do góry i spojrzała mi w oczy.

- Gniewasz się?- spytała, jeżdżąc palcami po moim torsie.

- Trochę.- odpowiedziałam zgodnie z prawdą. 

- Mogę cię jakoś przeprosić i wynagrodzić to?- zapytała, zbliżając się do mojej twarzy. 

- Zapomnijmy, okey?- odpowiedziałem pytaniem.

- No okey.- musnęła moje usta.- A tak w ogóle to o której widzimy się z tym Pablo?

- Na ty już jesteście?- zapytałem zaskoczony. Oczywiście żartowałem z Marceli.

- Nie bądź zazdrosny.- wywróciła oczami.

- Nie jestem. Tak tylko pytam.

- Tak mi się tylko powiedziało.- rzekła lekko zdenerwowana. 

- Ale jak wyjaśnimy tą sytuację to nie będziecie się spotykać, nie?

- A co? Martwisz się, że cię zostawię, hm..?- zapytała, kładąc się na plecach o wpatrując w sufit.

- Nie. Przecież on nie dorównuje mi do pięt.- prychnąłem. 

- Nie no wcale. Młodszy, przystojniejszy, Hiszpan mmm.- przygryzła swoją dolną wargę.

- Prowokujesz mnie. I on wcale nie jest przystojniejszy.- znalazłem się nad nią. 

- Niby czym cię mogę prowokować, hm..?- spytała, znów przygryzając wargę. 

- Właśnie tym.- powiedziałem i wpiłem się w jej usta, dając soczystego buziaka. Miałem zamiar kontynuować czułości, lecz usłyszałem pukanie do drzwi. Niechętnie oderwałem się od kuszących ust Polki, wstałem i udałem się do drzwi.

- Znowu ty Götze..?- westchnąłem.

- Znów przeszkodziłem?- zapytał, drapiąc się po karku.

- O co chodzi?- odparłem, opierając się o futrynę drzwi. 

- Spoko możecie wejść. Słyszałam waszą wczorajszą rozmowę.- usłyszałem głos Marceli.

- Jak to słyszałaś?- spytałem zaskoczony, odwracając się w stronę blondynki.

- Właśnie.- poparł mnie Mario.

- Rozmawialiście tak głośno, że w pokoju na przeciwko was słyszeli, ale nie ja. No co wy..- zakpiła z nas.

- Sorry. Nie chciałem, żeby tak wyszło. Tylko jak sobie wyobraziłem Kubę zamiast mnie to miałbyś przejebane. W końcu siostra. Mała siostrzyczka Blas.. No Kuby.- wywrócił oczami.

- Nie jestem taka mała!- oburzyła się moja ukochana.

- Już cii kochanie.- przytuliłem ją.- Widzisz? Jesteś mi do ramienia.

- Wcale nie taka mała.- dodał Götze kpiąco.

- Gdyby mój wzrok zabijał już dawno bylibyście martwi.- spiorunowała nas wzrokiem.

- Za godzinę śniadanie zakochańce. A o 20 idziemy do klubu.- oznajmił nam i już go nie było.

- To może dokończymy to co zaczęliśmy, hm..?- przyparłem blondynkę do szafy i zacząłem całować po szyi.

- A może tak się ogarniemy..?- zapytała, odpychając mnie lekko od siebie. 

- Nie trzymaj mnie tak na dystans, proszę cię.- rzekłem, lekko podirytowany.

- Nie trzymam.

- Właśnie, że tak.

- To co ty liczysz na to, że od tak wskoczę ci do łóżka?- założyła ręce na piersi

- Nie, nie liczę na to.

- To czasem zastanów się co mówisz, bo ja jak każdy człowiek mam uczucia i niektóre słowa bolą.- powiedziała poważnie, wzięła jakieś ubrania ze swojej walizki, po czym weszła do łazienki.

- Kurwa.- przekląłem, rzucając się na łóżko.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heyy.

Ten rozdział cały pisałam z serducha ❤

Rozdział z dedykacją dla mojej Oliwii, która za każdym razem motywuje mnie do dalszego pisania. 

Dziękuję kochana ❤

Mam dla kogo jeszcze pisać??

Pod ostatnimi postami ledwo uzbieraliście 7 komentarzy.

Przykre jest to dla mnie, bo wcześniej czytałam super motywujące komentarze. Potrafiliście uzbierać w jeden dzień 20 komentarzy, a teraz 7 w ponad tydzień?

Jak tak dalej pójdzie to kończę z tym blogiem.

Przykro mi, bo chciałam dotrwać z tym blogiem do końca.. 

Tyle na dzisiaj w tym temacie :(