Rozdział 48 ~ Po nazwisku to po pysku.

*Narracja trzecioosobowa*

Ciepły majowy wieczór, dla wielu już noc. Ciepły letni wiaterek rozwiewał jej blond włosy. W końcu przez chwilę była sama ze swoimi myślami. 

Nie mieściło jej się to w głowie. Ma wokół siebie tylu wspaniałych osób, za których mogłaby oddać życie. Zna swoich ulubionych piłkarzy, a nawet z jednym z nich jest w związku. Mieszka w pięknym mieście, w którym spełnia swoje marzenia. Otacza się kochającymi ją ludźmi. Dla wielu życie jak z bajki. Dużo by za nie oddali. Jednak ją martwiła jedna rzecz. Nie wyobraża sobie, aby w jej życiu zabrakło któregoś z piłkarzy. A miała takie obawy.

Stała oparta o balustradę balkonu, co jakiś czas biorąc łyk zimnego piwa..

- Szukałem cię.- usłyszała głos blondyna.
- Nie potrzebnie. Dobrze mi tutaj.- uśmiechnęła się, nawet nie odwracając. Piłkarz stanął obok Marceli, uśmiechając się szeroko.

- Co ci tak wesoło?- spytała cichym głosem. Jak nigdy...

- A tobie nie?- odpowiedział pytaniem, wymijająco.

- Em.. Jakoś tak.. Nie wiem.- na jej ustach zagościł delikatny uśmiech. Pomiędzy przyjaciółmi zapanowała chwila ciszy.

- Mogę cię o coś spytać? Poprosić?- dodała niepewnie. Jak nigdy... 

- Jasne.- uśmiechnął się szeroko.

- Bo.. Koniec sezonu.. Transfery.. I.. Powiedz mi jedno.. Tylko szczerze, proszę..- mówiła niepewnym tonem.- Wybierasz się gdzieś?- dopiero teraz spojrzała na Moritza.

- Co? Nie. Nigdzie. Zostaję tutaj.- powiedział poważnie, patrząc prosto w oczy blondynki. Rozumiał powagę sytuacji. Zbliżył się do Polki i mocno ją przytulił. Dawno tego nie robili. Marcela wzmocniła uścisk.- Cyśka.. Oj, Cyśka.- pokręcił głową. Było mu źle okłamując ją, ale nie potrafił teraz powiedzieć jej prawdy. Nie był gotowy..

*Moritz*

Wychodząc z łazienki zobaczyłem uchylone drzwi do sypialni Reus'a. Coś mnie tchnęło, aby tam wejść. Już po chwili moim oczom ukazała się Marcela. Podszedłem do niej. Chciałem jej powiedzieć o transferze. O wypożyczeniu. Ale najzwyczajniej w świecie zabrało mi odwagi. Już tyle razy chciałem jej to powiedzieć.. 

Rozmawiała ze mną tak.. Poważnie. Jak nigdy.. Zmartwiło mnie to. Kiedy mówiła o końcu sezonu, o transferach.. Zrozumiałem o co jej chodzi. Chciałem powiedzieć, ale znów stchurzyłem. Zaprzeczyłem. Patrzyłem w jej oczy i powiedziałem nie. Wiem, że to będzie miało swoje konsekwencje.. Wiem to, ale nie potrafię inaczej. Przytuliłem ją. Brakowało mi tego i to bardzo. Oddaliliśmy się od siebie. Ona ma Marco, ja Lisę. Każde zajęło się swoją drugą połówką i zapomnieliśmy o drugiej osobie...

***

Po wyjściu ostatniego gościa, ogarnęłam pokrótce z Marco mieszkanie i nawet bez mycia się, położyliśmy się do łóżka.

- Byłaś dzisiaj jakaś nieobecna.- szepnął mi do ucha Marco.

- Wiem..- odpowiedziałam również szeptem.

- Dlaczego?

- Tak jakoś.. Naszło mnie na rozmyślenia.- wytłumaczyłam.

- Jakie?- dopytywał.

- Ciekawość to pierwszy stopień do piekła kochanie...- zaśmiałam się cicho.

- Wiem, wiem. Jestem ciekawski, ale za to mnie kochasz!

- Między innymi również za to.- uśmiechnęłam się, cały czas leżąc tyłem do piłkarza.

- Yhm.. Więc?- dopytywał mój ciekawski Marco.

- O transferach.. Boję się, że kogoś z was stracę. Że zabraknie któregoś Borusse.- wyszeptałam. 

- Nie martw się..- powiedział całując mnie w policzek.- Będzie dobrze..- dodał. Miałam takie dziwne wrażenie, że on coś przede mną ukrywa. Jednak nie miałam już wtedy na to siły i marzyłam tylko o tym, aby zasnąć.

- Dobranoc.- powiedziałam i zamknęłam oczy. Nawet nie wiem, kiedy Morfeusz wziął mnie w swoje objęcia.

*Następny dzień*
Pierwsze co zrobiłam po otworzeniu oczu to zobaczyłam mojego Marco, stojącego przed szafą i pakującego swoje rzeczy do jakiejś walizki. Zastanawiałam się po co on to robi. Bezszelestnie wyślizgnęłam się spod kołdry i spuściłam nogi na zimną podłogę. Dłuższą chwilę przyglądałam się tak Marco, do czasu, aż nie odwrócił się przodem do mnie i spostrzegł, że już nie śpię. Podszedł do mnie i jak co poranek pocałował, kładąc swoją dłoń na moim policzku.
- Dzień dobry.- powiedział, kiedy przerwał całuska.
- Cześć.- mruknęłam i bezsilnie opadłam na łóżko.
- Gotowa?- zapytał i oparł się piąstkami o łóżko, będąc nade mną.
- Na co?- spojrzałam na niego zdziwiona.
- Na wakacje... Ze mną.- mówiąc ostatnie dwa słowa poruszył znacząco brwiami.
- To już?- zdziwiłam się. Nie myślałam, że te wakacje nadejdą tak szybko, ale cieszyłam się.
- Tak.- wyszczerzył się.
- Ja miałam nie jechać.- powiedziałam obojętnie.
- Rozmawialiśmy już o tym, tak?- powiedział poważnie.
- No tak...- westchnęłam podnosząc się.
- Więc...- przerwał, ponieważ byłam tak blisko niego, że nasze usta zetknęły się. Piłkarz pogłębił ten pocałunek z pełną zachłannością. Nie stawiałam oporu i odwzajemniałam każdy pocałunek. - Więc cisza...- zaśmiał się.
- Ale Marco... Ja nawet nic się nie dołożyłam.- dodałam, wstając.
- Kotek... Ja i Kuba już to załatwialiśmy.
- Reus! Nie możesz sobie od tak za mnie płacić i załatwiać takie rzeczy nic mi nie mówiąc.- 'ochrzaniłam go'.
- Myślałem, że jesteśmy razem.
- Bo jesteśmy głuptasie.- zaśmiałam się.- Ale pamiętaj...
- Dobrze. Już więcej nie będę.- powiedział z szerokim uśmiechem, po czym cmoknął mnie w polik. Kocham, kiedy tak robi.. ♥

*Lotnisko*
Jak się później okazało, musieliśmy jeszcze godzinę czekać, ponieważ nasz samolot spóźni się. Niespodziewanie w oddali zobaczyłam piłkarzy.. Ehh. Bayernu :/ Jak widać i im lot się spóźni. Rozmawiałam właśnie z Agatą, pijąc powoli ciepłe kakao, które kilka chwil temu przyniósł mi Reus.
- Bayern.- mruknęłam.
- Gdzie?- wzdrygnęła Agata.
- Tam.- kiwnęłam głową na grupkę piłkarzy, biorąc kolejny łyk napoju.
- Czy oni muszą tak działać mi na nerwy?- zapytała niezadowolona.
- Mnie też działają i to jak. A szczególnie Mandżukić. Ugh! Nie trawie tego gościa.
- Czemu? Coś się stało?- zapytała.
- Tak...- miałam zamiar kontynuować, ale..
- Mamusiu...- usłyszałam głoś małej Oliwki, a bratowa wstała i podeszła do swojej córeczki. Uśmiechnęłam się na ten widok. Tak słodko razem wyglądają. Jeszcze Kuby brakuje. Chociaż... Chociaż nie. Za brzydki jest. Cały ten piękny obrazek zepsuje tylko... :P
- Znów się spotykamy...- usłyszałam głos tego Bawarczyka.
- Niestety...- mruknęłam cicho, ignorując Mario i spoglądając na Marco, który stał i rozmawiał z Mario, Robertem, Mo i Leo.
- Nic nie powiesz?- czy on jest głuchy!? No ja pierdziele..
- Daj mi święty spokój! Daj mi żyć! Nie masz przyjaciół, rodziny, dziewczyny?- pytałam podniesionym tonem głosu, jednak nie krzyczałam.
- Nie.- powiedział obojętnie.
- W sumie się nie dziwię.- mruknęłam do siebie.- Zmień się!- dodałam krótko i odeszłam.
Podeszłam do Marco i złapałam za rękę. Nie chciałam dać po sobie poznać, że kilka chwil temu 'spotkałam się' z Holenderskim piłkarzem.
- Nieźle sobie poradziłaś.- usłyszałam szept Marco.
- Widziałeś?- zapytałam, a raczej stwierdziłam uderzając blondyna w ramie.
- To bolało.- mruknąłm, pocierając dłonią swoje ramie.
- Bo miało.- udałam, że się na niego gniewam.
- Nie było tak źle, prawda?- zapytał zmienuiając temat.
- A idź!- machnęłam ręką.
- Też cię kocham.- zaśmiał się, całując mnie w policzek.

***

Jak się później okazało w samolocie siedziałam obok Marco i Mario. Ehh... Siedziałam na środku. Nie nawiedzę siedzieć w tym miejscu. Za to kocham przy oknie.
- Marco, kotenieńku...- zaczęłam słodzić blondynowi.
- Nie.- zaśmiał się, wiedząc o co chodzi.
- No proszę cię. Ja nie lubię tutaj siedzieć.- spojrzałam na swoje siedzenie.
- No dzięki, wiesz! Miło.- oburzył się Mario.
- Nie o to chodzi..- burknęłam.- Po prostu... Ja kocham podziwiać te widoki za szybą.- próbowałam jakoś ubłagać mojego chłopaka.
- Ja też.
- Wiesz, co?- prychnęłam.- Nie wiem jak ty to zrobisz, ale ja pokój mam mieć sama.- zwróciłam się dość głośnym tonem głosu do Kuby.
- Żartujesz?- prychnął rozbawiony.
- Nie. Wyglądam, jakbym żartowała?- założyłam ręke na ręke.
- Nie, ale to i tak nic nie zmieni, bo pokój masz z Reus'em.
- Eee... Blas.. Blascyk... No ten. Wiesz. Po nazwisku to po pysku.- powiedział, a raczej próbował powiedzieć Niemiec. W tym samym momencie rozbrzmiał się głos stewardessy, która poprosiła, aby wszyscy obecni w samolocie zajęli swoje miejsca. Co mi zostało? Usiąść. Usiadłam i zapięłam pasy, po czym założyłam ręce na piersi. Nawet na chwilę nie spojrzałam na Marco, który cały czas zawzięcie na mnie patrzył. Wpatrywałam się w stewardessę, która czytała tę regułkę co lot. Kilkanaście minut słuchania tej bezsensownej wypowiedzi. I tak nikt tego nie słucha, więc po co to czyta? Nie rozumiem. Ja bym nawet nie zdzierała swojego gardła. Jednak próbowałam być poważna i chociaż udawać, że słucham.
- Kotek...- usłyszałam głos Marco i jego ciepłe usta na moim ramieniu..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hm... Hm... Hm...

Nie zanudzam i wgl.

Pokażcie, że czytacie! D

20 komentarzy ~ Next!